Vertrek naar Phuket: Treinreizen, Achtertuintjes en de Eindeloze tijdzee

Het hoofdspoorwegstation van Bangkok is een grote hal die is opgebouwd uit stalen 2d vakwerkboogspanten, met daarop bevestigd golfplaten. Vanuit de ene kop van de hal vertrekken de treinen, terwijl zich in de andere kop een ruime ontvangsthal bevindt. In het midden van deze ruimte ligt een grote glanzende stenen vloer, gevuld met zittende basisschookinderen in uniform. Aan weerszijden staan rijen platic stoeltjes, winkeltjes en er is een verhoofd terras. Voor me zit een typisch backpackgekkie: gevlochten haar, jezus-sandalen, tattoo, eem wijde broek en een versleten shirt.

De trein is het leukste vervoersmiddel omdat je in tegenstelling tot de auto of de bus, niet tegen voordeuren maar in achtertuintjes kijkt. Zo zie je in de stad, dat pal langs het spoor, in de onbestemde ruimte, minderbedeelden hun hutten van hout en golfplaten hebben gebouwd. De zijkant van de trein mist de uitstekende dakbalken en de hoofdjes van spelen kinderen langs het spoort op een haar na. Een vrouw zit op een verkracht stuk plastic, wat in haar contreien voor een stoel moet doorgaan. Omringd door afval en afgetrapte scooters beweegt ze met haar vinger over een smartphone-schermpje. Zou die het wel doen? Weer verderop loopt een ranzige sloot waar een eend het nog geen dag in zou overleven.

Opvallend is dat er veel bomen overal in de straat groeien, hopelijk van het type dat veel roet en fijnstof absorbeert. 

Liggend in de slaaptrein, onder begeleiding van Pink Floyd, met mijn ogen dicht, zonk ik weg in een heerlijke ikloosheid: een grote onderscheidloze en tijdloze tijdzee.