Laos: Sabaidee, een Danshomo en The Human Experience

Laos begon met een naar grensovergangetje in de Bergen niet ver van Dien Bien Phu, waar een stel douane-beambtes alle trukjes uit de kast haalden om zoveel mogelijk extra dollars uit ons te trekken bij de verplichte aanschaf van een visa. Je paspoort wordt achter een gematteerd stuk glas van de één naar de ander verschoven en elke keer wordt er geroepen dat je ‘m pas terugkrijgt als je een dollar geeft. Net op het moment dat je ‘m dan eindelijk geretourneerd denkt te krijgen gaat die weer terug naar ‘t begin en blaffen ze dat je weer een dollar moet geven. ‘Sir. Tourist Fee!’. Te veel vragen moet je niet stellen want dan wordt men boos en mag je voor straf naar een hokje waar weer een ander corrupt figuur zit die voor een dollar je temperatuur meet. ‘Just for safety!’

Na die grensovergang vervolgde het busje z’n weg naar Muang Khau, waar we uiteindelijk dan ook platzak werden afgezet. Dit bleek een prachtig dorpje in de elleboog van een rivier, omgeven door Bergen en authentieke paalhuisjes aan het water. De mensen leven van niks, de kids vermaken zich met niks en het fruit kost vrijwel niks. Wonder boven wonder stond er wel een werkende ATM box in de straat dus we konden weer even vooruit. Doordat we samen met 6 andere whities in de bus zaten ontstond er al gauw een soort reisgenootschap waarmee we diezelfde avond dan ook, op uitnodiging van de guesthouseeigenaar, een bamboo diner hebben gekregen. (En ja, jonge bamboo kan je gewoon eten mits juist bereid.)

Om bij het guesthousje te komen dienden we een gammele stalen hangbrug over te steken. Het brugdek bestond uit afgedankte planken die allemaal hevig geluid maakten als de lokale jeugd er, onderweg naar een karaoke-bar, met hun scooters overheen denderden. Gevolg hiervan was dat er ‘s avonds een paar planken waren gebroken waardoor het, tijdens onze wandeling terug, extra oppassen was dat we niet door een opening vielen en kapot zouden spatten op de 40 meter lager gelegen rotsen in de rivier.

De laotianen hier zijn een verademing na de over het algemeen stugge Noord-Vietnamezen. De vrouwtjes hier lichten me niet op en zijn enorm vriendelijk. Bovendien is het telsysteem gelijk aan dat van Thailand wat mijn ochtendinkopen op de lokale markt een stuk soepeler doet verlopen.

Na de inkopen zouden we de boot pakken richting Nong Khiaw met een tussenstop in Muang Ngoi Neua. Deze boot, een soort langwerpige kano waar zo’n tien man inpassen, zou deze ochtend op een onduidelijk tijdstip vertrekken. De tocht was onwerkelijk mooi. Een rivier die op sommige stukken ruig werd en het water op spatte en in onze boot deed landen, voerde ons al meanderend door een bergachtig regenwoud. In de rivier liepen waterbuffels, vergezeld door in het water wassende of op bootjes spelende kiddo’s. Af en toe lag er een geïsoleerd dorpje bestaande uit paalwoningen, langs de oever van de rivier.

Muang Ngoi Nuea was zo’n soort dorpje maar dan met watguesthousjes en restaurants, geïsoleerd van het hele wereldgebeuren. Het is een magische plek in de bocht van de rivier, omgeven door stijle groene bergen. Het gehucht was niks meer dan wat bungalows voor toeristen aan de rivier, met daarachter een weggetje dat toegang gaf tot het achterliggende landschap. Het was alsof we terug in de tijd gingen en ik durf te zeggen dat het de meest idilische plek in Zuid-Oost Azië is die ik heb gezien.

Omdat bovenstaande beschrijvingen van de de plekken Muang Khua  en Muang Ngoi Neua en de boottocht van de één naar ander, geen recht doen aan de ervaring heb ik geprobeerd er een gedicht van te maken die hier, mijn inziens, een stuk beter in slaagt:

We dreven in een boot , smal en lang, door een landschap, groen en bergachtig
Ik, klein, insignificant, het leven een flits, tussen twee leegtes, sprookjesachtig

De boot snel, het water ruig, mijn hand in de stroming, zich voordoend, als een vis
Dit, tijdelijk, mijn goede vriend richard, bootgenoot, de getuige, van deze gebeurtenis

Deels nog ongerept, laos, volgens statistieken arm, maar eigenlijk, het rijkst 
Geen smartphone, geen welvaart, vreugde, natuur, eenvoud, het belangrijkst

We hebben hier niet veel nodig, voedsel, drinken, slaap, alleen deze drie
Iemand die ik niet ken wast zich in de rivier, ik zwaai, hij zwaait terug. Sabaidee

Gezien ons krappe schema trokken we de volgende dag met de boot verder naar Nong Khiaw om vanuit daar met een busje naar Luang Prabang te gaan (een stuk zuidelijker). In dit stadje zijn we een nacht gebleven om er vooral achter te komen dat we helemaal klaar waren met de steden. De volgende dag zijn we zodoende doorgetrokken naar zuidelijker gelegen Vang Vienh. Waar we vonden wat we zochten: een mooi bungalowtje in de natuur, uitgerust met hangmatten, een prachtig uitzicht op de bergen en een ideale ligging op loopafstand van het stadje. Om die redenen zijn we hier onze laatste drie nachten gebleven, alvorens noodgedwongen terug naar Bangkok te keren.

Het stadje zelf is een waar backpackersgebeuren met bars en verrassend veel Koreaanse jongeren. De ’Sakura Bar’, schenkt gratis wodka tussen acht en negen wat een grote succesformule blijkt. De tent is afgeladen met hopeloos veel reizigers met een alcoholprobleem die aan het eind van de avond over de grond rollen. Misschien wel om zich voor de verandering even lekker rugzakloos te voelen.

Een - naar z’n danspasjes te oordelen - homo leeft zich volledig uit op de pooltafel in het midden van de club. Waarbij hij niks meer heel laat van het groene kleed wat een toegewijde stoffeerder daar ooit op heeft aangebracht. 
Alle spieren lijkt hij, als een professionele danser, onder controle te hebben. Behalve z’n hand. Deze laat hij bewust slapjes heen en weer gaan waardoor deze, met een kleine vertraging, de bewegingen van de arm volgt .Vol overgave gooit die z’n slappe handje van links, naar voren, naar rechts en omhoog. 

Het haar bovenop op z’n hoofd is buitenproportioneel veel langer dan de gemilimeterde zijkanten.Een kapsel waar veel jongens tegenwoordig mee rondlopen en wat wellicht geïspireerd is op dat van een reiger. 
Ruig gooit die deze bos haar op de bovenkant van z’n hoofd in de richting waar z’n hand heen gaat. Al dansende belanden de plakkerige slierten haar die bij elkaar worden gehouden door een combinatie van gel en zweet, telkens in z’n ogen. Waarna hij het vervolgens in een felle beweging weer naar achter gooit, om kort daarop direct weer stoer en zelfverzekerd zijn blik op het publiek te richten. Dit lijkt allemaal bij de show te horen. 

Z’n shirt is kapotgetrokken door de kortharige dame die wat om hem heen danst in een spijkerbroek die niet veel korter afgeknipt had moeten worden. Van het type model waarbij het bilvet lijkt te twijfelen of het in de broek moet blijven of naar buiten wilt uitpuilen. 

Aan aandacht geen tekort: Rondom de tafel verdringen zich hordes Koreaanse jongeren die niet weten wat ze te zien krijgen, hysterisch gillen en van gekkigheid hun hoofden in het rond draaien om de bewegingen van het dansduo te kunnen volgen. Een aantal Koreaanse jongens staan het tafereel geconcentreerd en tegelijkertijd gebiologeerd, met hun smartphone vast te leggen. 

De Koreaanse vrouwtjes hebben een witgepoederd gaaf baby huidje wat om de hoekige schedel gespannen lijkt te zijn als een wit stuk leer over een trommel. Deze dames dragen een zelfde soort kort afgeknipte spijkerbroek, waarvan de kontzakken in 98% van de gevallen door de strakheid van de stof tot een onbruikbaar ornament zijn verworden. De jongens zijn uitgerust met hippe brilmontuurtjes en gloednieuwe gekleurde baseball petjes wat in Korea blijkbaar voor hip doorgaat. Ze gillen het uit van enthousiasme als de beukmuziek nog een toontje agressiever wordt. ‘Turn down for what!?’, galmt het door de speakers. 

Met ruige bewegingen schudt de homo, symbolisch alle vastigheid van zich af. Objecten, dingen, tastbare constructies: Alles wordt tijdelijk gemaakt. Niet alleen de relatie van zijn generatie tot die dingen maar ook de dingen op zichzelf. Wat overblijft zijn ervaringen, de enige producten die, als ze eenmaal zijn gekocht, ons niet meer af te nemen zijn! Onze generatie luidt het begin van een cultuur in waarbij alles in dienst staat van datgene wat het meest tijdelijk is, maar tegelijkertijd het meest blijvende van alles: The Human Experience!