Phuket Town: Vloeiend Engels, de Poo-gun en Nutteloos zijn

Vandaag wordt ik wakker op een paar meter verwijderd van James, een zelfstandig ' decorative painter' uit het zuiden van Engeland. Met een verbrande kop vertelt die waar die allemaal is geweest en hoeveel die gister heeft gezopen. De afgelopen weken is die Vietnam doorgereden op een motor en een rivier in Myanmar afgedreven op een boot. Ik probeerde wat bruikbare reizigersinfo of leuke anekdotes te uit hem te krijgen maar z'n beschrijvingen bleven helaas hangen op dat alles 'fucking awesome' was.

Ondanks z'n kater had die binnen nog geen minuut z'n camoeflagepek aangetrokken, een oud stuk kip in z'n mond gepropt, z'n kleding in z'n tas geduwt en was die met de noorderzon verdwenen. Beneden in de lobby praatte ik nog wat met een Australiër die 2 weekjes stage had gelopen als veterinary nurse op het zuiden van het eiland, vooral honden en katten.

Ik merk dat m'n Engels al aardig vloeiend begint te worden, m'n ontlasting gelukkig nog niet. Wat me op het volgende brengt: In het westen plegen wij ons te sieren met een koplopersrol als het aankomt op hygiëne. Dit gaat zeker niet op voor de wijze waarop wij onze anus reinigen, namelijk met (veelal) ruw en droog papier. Hier in Thailand zijn de toiletten uitgerust met een klein douchekopje. Wat niet meer dan logisch is: Als er een plakkerige stukjes poep op je arm vastzitten ga je het toch ook niet met een doekje eraf vegen? Je gebruikt water!

Op wat rondslenteren en aan muggenbulten krabben na, beweeg ik weinig. Iets wat lastig is bij deze temperaturen. Het besef begint door te dringen dat ik m'n getrainde schoudertjes. één van m'n weinige fitnessindicatoren, alvast vaarwel kan gaan zeggen.

Een ander besef wat begint door te dringen is dat ik weinig van voedsel weet, iets wat blijkt uit mijn onvermogen om 98% van de uitgestalde etenswaren op de markt in Phuket te benoemen of zelfs maar te herkennen.

Naast mezelf verbazen over de chaos aan bedrading boven de straten en het vermogen van zwerfhonden om pijlsnel verkeer te ontwijken, voer ik weinig uit deze dag. Misschien had ik iets moeten ondernemen..

Als een hippie 'die naast z'n sandalen loopt' rationaliseer het wat, door tegen mezelf te zeggen dat de huidige, op de voorgrond staande levenshouding met haar materialistische nadruk leggen op het nut - wat zich uit in onze natuurwetenschappen, techniek en industrialisering - slechts een cultuurhistorisch verschijnsel is.

Vandaag ben ik nutteloos.