Entertainment in Phuket: Muay Thai, Ladyboys en Siliconenborsten

De komende 3 maanden werk ik 6 dagen per week voor het GRP en zal zodoende een stuk minder tijd hebben voor schrijven, en een stuk minder mee maken om over te schrijven. Iets wat ik de niet-werkloze lezers waarschijnlijk niet hoef te uit te leggen. Desalniettemin ga ik proberen af en toe wat te vertellen over geinige uitstapjes en zal ik voor de rest van de tijd hier dit blogje blijven vullen met, tot vermoeiens toe, pretentieus, ongenuanceerd en onverschillig geridiculiseer. 

Ergens in de eerste week, aan het begin van een avond die hoort bij een dag en een datum die me zijn ontschoten, heb ik samen met een andere vrijwilliger een bezoekje gebracht aan de plaatselijk Muay Thai gym (de traditionele Thaise vechtsport). Een sport waar ik nog nooit eerder aan had deelgenomen, maar alleen van wist dat het in Nederland als uitklaap klep dient voor puberende bontkraagjongetjes op opgevoerde scooters.  

Aan de rand van het dorpje Bang Rong, verstopt achter een aantal bouwvallen werd ik voorgesteld aan het halve mannelijke deel van het gehucht doormiddel van de voor mij inmiddels bekende (boedistisch?/Thaise?) groet, waarbij men de handpalmen voor de borst tegen elkaar plaatst en een lichte buiging maakt. Op een paar movie-quotes na spreekt géén van de heren Engels.

De gym is geen 'gym' in de gebruikelijk zin van het woord. Tussen wat begroeiing en onduidelijke krotten ligt op een achteraf erfje een open stal, waarvan alleen het geraamte nog overend staat en een stel schijnbaar willekeurig bij elkaar geraapte en losliggende golfplaten het dak moeten voorstellen. De footprint van de stal wordt vrijwel geheel in beslag genomen door een verhoogd vierkantvormig podium, met rondom gespannen touwen: de boxring.

Naast het gevaar dat een elfjarig jochie je als een kokosnoot doormidden trapt zijn er ook nog eens de losliggende dak en vloerplaten, die je het gevoel geven dat je ieder moment, als in een 'final destination' film, in stukken kan worden gespleit. De samenhang van de vloerdelen doet denken aan een goedkoop en tijdelijk basisschoolmusical-podiumpje van oude aan elkaar geschoven tafels. Warmlopen doet men door op oude autobanden te springen en aan de kant staat een stalen paal met twee er aan gehangen bokszakken, die wordt overeind gehouden door met beton volgestorte autobanden.

Het derde en meest gevaarlijke obstakel is waar ik me het meest over verbaasd heb. Rondom de boxring staan tientallen grote omgekeerde manden op de grond, met onder elke mand een kakelende en zwaar uit de kluiten gewassen vechthaan. De eigenaar, een kast van een vent die eruit ziet alsof die dagelijks vrachtwagens omver duwt, is bezig om bakjes met - waarschijnlijk - hormonaal voedsel onder de manden door te schuiven. Soms moet deze menselijke equivalent van een buldozer ingrijpen als de hanen de manden naar elkaar verschuiven, en ze elkaar te grazen dreigen te nemen. Mijn Thaise collega vertelt dat hanengevechten erg populair zijn: Er schijnt een hoop criminelengeld rond te gaan in deze business, waar uiteraard bij elk gevecht weddenschappen worden afgesloten en exorbitant hoge bedragen worden ingezet.

De jongens die hier aan het vechten zijn hoeven zich geen zorgen te maken over hun brugklasperiode. Deze kleine moordmachines geven de één na de andere snoeiharde schop, en laten daarbij telkens een grote stofwolk uit de bokszak vrijkomen. Nu pas snap ik hoe ze al die olifanten hier getemd krijgen. 

Vergeleken met deze jochies heb ik de motoriek van een koe. Na drie kwartier op zakken en kussens raggen moet ik helaas afhaken omdat het vel onder m'n voet, door het vele draaien over de zanderige grond eraf ligt. Aangezien het er bezaait ligt met hanenstront leek het me zaak om de boek zo snel mogelijk te ontsmetten. Enigzins teleurgesteld moet ik de heren vroegtijdig gedag zeggen. Omdat ik er toch langskom besluit ik mezelf te troosten, door een met road-dirt gemarineerde kippenpoot te halen bij één van de kraampjes langs de weg.

Net toen ik dacht dat m'n portie Thailand voor vandaag er wel op zat, werd ik dezelfde avond alweer voorgesteld aan één van de verschijnselen waar het land vandaag de dag nog veel meer bekend om lijkt te staan. Iets waar verscheidene ooms, buurmannen en andere viezerikken op verjaardagen - met een lichte opwinding in hun stem - mij direct voor waarschuwden toen ik ze vertelde dat ik naar Thailand ging.

We vertrokken namelijk deze avond met een groep vrijwilligers naar een grote open luchtclub (Laguna) nabij Chalong Beach. Hier stonden ahter de bar wat schuchtere dames drankjes in te schenken, terwijl op en voor de bar allerlei ladyboys in te kleine kleding of bikini van iedere blanke bezoeker aandacht probeerde op te eisen. Deze laatste categorie 'dames' zijn te herkennen aan het iets te masculiene gezicht, de iets te grote voeten, de iets te grote ademsappel en het iets te grote bobbeltje in de broek. Een Ierse vrijwilligster wist me te vertellen dat ze tot ze genoeg geld hebben voor een penis-naar-vagina-verbouwing hun zaakje met behulp van een partij ducktape zo ver mogelijk ergens in hun bilspleet proberen weg te duwen.

De heteroseksuele heren van het gezelschap uit verschillende landen en culturen, die ik hier tot nu toe over ondervraagd heb, staan allen afwijzend tegenover deze transseksuelen en preferen (resoluut!) een met vagina geboren mens om zich toe aangetrokken te voelen. Ladyboys moeten ze niks van hebben, er wordt naar gekeken alsof het een stel aliëns met intergallactische soa's zijn. Raar eigenlijk, in onze embryonale fase ondergaan we allemaal een sex-change (sterker nog: we veranderen van een klompje cellen naar een complex organisme) maar als iemand er nog één heeft ergens op latere leeftijd is het ineens een grote afknapper? 

Niet alle gasten hebben er zo te zien problemen mee: Een aantal blanke en bronstige, in hemden gehulde heren op leeftijd, amuseren zich met de verbouwde jongens rondom een aantal pooltafels. Wij brave en preutse vrijwillgertjes houden het voor deze avond op het ketsen van biljartballen. Ik kan helaas geen duidelijkheid scheppen over de vraag of het voor eerdergenoemde kerels daar ook bij zal blijven, aangezien we om twaalf uur weer met de taxi terug gingen.

Tijdens de weg terug informeer ik nog even naar de mening van mijn collega-heren over siliconenborsten (waar alle ladyboys over leken te beschikken), en stel daarbij de vraag of ze dat er appetijtelijk uit vinden zien. Ook hier blijkt men erg uitgesproken over te zijn. Stellig en zonder tegenspraak wordt er geroepen dat ze neptieten een onaantrekkelijk iets vinden. Wonderlijk ook weer, onze wereld is zo vergeven van techniek: Alles wat we eten en drinken komt uit een fabriek, evenals shampoo, make-up, scheergerei, lenzen en condooms. De auto's/bussen/treinen waarin we rijden, de huizen waarin we wonen en de kleding die we dragen. Overal is techniek, maar twee handmatig ingebrachte kunststof implantaten die het vrouwelijk borstweefsel vergezellen is ineens iets mis mee? 

Eenmaal in bed voel ik nog even aan m'n scrotum. Een derde teelbal, maar dan van kunststof, lijkt me wel wat.

Niet vergeten morgen even m'n chirurg te bellen..