Einde: Koh Payam, Dingen missen en het Mysterie omarmen

De laatste drie weken had ik niet zo’n zin meer om in bussen te zitten, tempels en grotten te bekijken, telkens accomodaties te moeten zoeken, etc. Kortom, ik heb na de reis door Laos, in Thailand een rustig eiland gezocht vlakbij de Birmese grens (Koh Payam) om 2,5 week vooral veel te luieren, te lezen en te zwemmen in de zee. De laaste dagen in Bangkok verbleven waar ik dit nu schrijf en vanuit waar mijn vliegtuig zo vertrekt.

Mis ik Nederland? Op wat vrienden, familie en m’n hond na bar weinig. Nou ok, een paar kleine dingen dan. Het moeiteloos fietsen over lange vlakke mooi wegen, mooie architectuur,schone lucht in een stad, een boterham met kaas, een patatje met, goeie muziek op een uitgaansgelegenheid, de Albert Heijn, pasta, lekker bier en natuurlijk het moeiteloos draaien van een solide conische bruineboterham-drol.

Wat ik niet mis aan Nederland? De overvolle NS-treinen, hipsters, ravers, chagrijnen, sikkeneuren, verwaande dames, het weer, het prestatiecultuurtje, de hoge prijzen, het geroddel, aggressievelingen en regen, regen en nog meer regen.

Wat ik aan het leven hier ga missen? De ongelooflijk vriendelijke en vrolijke mensen (open deur), het heerlijke en goedkope eten (nog een open deur), de gibbons, een paar GRP-collega's, het liggen in een hangmat, de 7eleven, het buitenleven, de jungle, de zee, de mooie vrouwen die zomaar naar me lachen en natuurlijk mijn toegenomen zelfvertrouwen als gevolg daarvan.

Het heeft allemaal z’n voor en nadelen en dat is de charme van het reizen en werken in het buitenland. Dat hetgeen waarover je al een tijd had gedroomd ook daadwerkelijk uitkomt: Het verblijven in een onbekend land, met een onbekende cultuur en met onbekende mensen. Om aan het eind van je verblijf weer naar dat wat je altijd als vanzelfsprekend achtte, te verlangen.

Al met al een leerzame en bijzondere ervaring waar ik nog veel aan ga denken en op een of andere vage manier vast nog iets aan ga hebben gedurende de rest van m’n leven. Daarnaast heb ik veel geluk gehad dat m’n gezondheid en m’n pinpas me niet in de steek hebben gelaten. Wat ervoor heeft ervoor dat ik er geen moment door heb gezeten (geen stoere praatjes).

Dank aan degenen die dit hebben gelezen. Ik hoop dat je tussen de flauwe grapjes, de overdrijvingen en het sarcasme, het weinige serieuze eruit hebt kunnen halen en daardoor mij wellicht wat beter hebt leren kennen. En dat daardoor, wij elkaar beter kunnen leren kennen.

In de hoop dat mijn vliegtuig niet zal neerstorten en in afwachting van ons wederzien verblijf ik.

Ps. Sorry voor de cliché’s hierboven dus daarom nog wat originelers van eigen hand.

M’n laatste gedichtje op deze blog, van mij, voor jullie:

Vertel me iets
Wat niet m’n oor meteen verlaat en verdampt tot niets
Vertel me wat
Een verhaal dat niet verdwijnt in in m’n hersenbrij z’n zwarte gat
Vertel me hoe
Ik weet wat irrelevant is en wat er echt toe doet
Vertel me waar
Ik moet zijn zodat ik het beste uit m’n leven baar

Maar nog beter
Vertel me niets van dat

Vertel me je twijfels, je zonden, je dromen, je zoektocht, je struggle, je gebreken, je fantasiën
Maar bovenal
Je grappen

We lachen
Opdat we het mysterie omarmen 
Maar nooit zullen snappen